Σ. Ξαρχάκος: μια παράσταση για δύο χέρια

Έμαθα να διαβάζω χέρια και να χάνω χέρια…
Κική Δημουλά

Είναι δυο οστεώδη μακριά χέρια. Με ξεχωριστή ζωή από τον φέροντα. Δυνατά. Ερωτικά. Μόλις δοθεί το σύνθημα, ορμούν και σκίζουν τον αέρα νευρικά. Τον μαστιγώνουν ανελέητα και μετά τον εκλιπαρούν ταπεινά, τον αποπαίρνουν και ύστερα τον φλερτάρουν προκλητικά . Τη μια στιγμή είναι ξίφη και σπαθιά, την άλλη τρυφερά χάδια. Καιροφυλακτούν σαν ψάχνουν για θήραμα , πότε πίσω από το βαρύ μαύρο πιάνο, πότε ανάμεσα στις συρμάτινες λόχμες της κιθάρας, απειλούν το υπνωτισμένο φλάουτο, αναμετρώνται με τα κρουστά. Όταν έρθει η ώρα να ντύσουν οι φωνές με λόγια τη μουσική, τα δυο οστεώδη μακριά χέρια από το πόντιουμ τις καθοδηγούν σαν λυχνάρια τον τυφλό. Προσεκτικά, ενθαρρυντικά, απαιτητικά, διαγράφουν τροχιές μέσα στην αχλή της σκηνής , οι φλέβες τους γαλάζιοι σηματωροί. Εκμαιεύουν τις νότες από τους μαγνητισμένους μουσικούς, τις μετρούν δύσπιστα μια μια, τις σφίγγουν τα καλοσχηματισμένα αυστηρά δάκτυλα κι έπειτα οι γροθιές-παλάμες γίνονται γενναιόδωρες, τις σκορπίζουν στο φωτισμένο μαύρο. Δυο οστεώδη μακριά χέρια, σαν καλοακονισμένα ακόντια. Η βουλιμία τους υποχωρεί μόνον όταν χορτάσουν αρμονία. Τότε μαζεύονται με συστολή και περιμένουν την επόμενη μάχη. Μοιάζουν με Σαλώμες που αποχωρίστηκαν τα πέπλα τους και κρυφογελούν ευχαριστημένες με το υπνωτισμένο κοινό. Μια βραδιά στο Gazarte. Μια παράσταση από μόνα τους τα υπέροχα χέρια του Σταύρου Ξαρχάκου

Της Μαρίας Χούκλη