ΟΠΩΣ ΚΑΙ να το κάνουµε, το 2010 υπήρξε χρονιά σταθµός για την Αθήνα. Ο Γιώργος Καµίνης εξελέγη δήµαρχος ως επικεφαλής µιας – µε την καλή έννοια – παρέας πολιτικών επιστηµόνων, νοµικών και προοδευτικών διανοουµένων. Δεν το πίστευαν ούτε οι ίδιοι, αλλά – σε αυτό δεν... είχε εντελώς άδικο ο Νικήτας Κακλαµάνης – αν έχεις στο πλευρό σου τις καλές κυρίες του Κολωνακίου, δύσκολα χάνεις.
ΩΣ ΕΔΩ ΚΑΛΑ. Το θέµα είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα. Ο Καµίνης – όπως και ο Γιάννης Μπουτάρης στη Θεσσαλονίκη – τοποθετείται σαφώς σε ένα µεταίχµιο της ελληνικής πολιτικής. Κουρασµένος από τον δικοµµατισµό και απογοητευµένος – ας µην πούµε: αηδιασµένος – από το πολιτικό προσωπικό, ένας κόσµος αποφάσισε να πάει µε άλλους για άλλα. Καµίνης και Μπουτάρης δεν ήταν διασηµότητες. Καθένας µε τον τρόπο του βγήκε από την κοινωνία πολιτών. Ο πρώτος ως εκπρόσωπος του επιτυχηµένου θεσµού των ανεξάρτητων αρχών, αφού ήταν Συνήγορος του Πολίτη για µια οκταετία. Ο δεύτερος ως επιτυχηµένος επιχειρηµατίας και εκπρόσωπος της προοδευτικής Θεσσαλονίκης. Ο Καµίνης άντεξε στο στούντιο, όπου η τηλε-περσόνα του Νικήτα αποδείχθηκε άσφαιρη. Ο Μπουτάρης άντεξε απέναντι στον Ανθιµο που έδρασε ως καµικάζι από άµβωνος.
ΚΡΙΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟ το αστυνοµικό δελτίο, είναι ο Καµίνης που έρχεται πρώτος στο προσκήνιο ως δήµαρχος. Η πρωτοχρονιάτικη διάρρηξη στη Διεύθυνση Προµηθειών του Δήµου Αθηναίων ενέχει στοιχεία κινηµατογραφικής ίντριγκας. Η ασθένεια του φύλακα, η αφαίρεση επτά συγκεκριµένων υπολογιστών και οι υπόλοιπες λεπτοµέρειες προσφέρονται για να ερεθίσουν τη φαντασία µας. Δεν πρέπει όµως να µας διαφεύγει η ουσία. Η εν Αθήναις αυτοδιοίκηση φαίνεται να απέχει µόλις µια τρίχα από τη µεθοδολογία του υποκόσµου. Το επιτελείο Καµίνη είχε ήδη συντάξει και δηµοσιοποιήσει µια «Μαύρη Βίβλο» για ορισµένα από τα πεπραγµένα της θητείας Κακλαµάνη. Ο τελευταίος υπερέβη τα εσκαµµένα – ιδίως σε θέµατα διαφήµισης – και στην προεκλογική περίοδο. Ωστόσο, το ριφιφί στην οδό Παλαιολόγου υποβάλλει την αίσθηση ότι κάποιοι αισθάνονταν ότι έπρεπε να προστατευθούν ακόµη και µε τόσο ακραίο τρόπο.
ΟΛΑ ΑΥΤΑ µάς θυµίζουν ξανά ότι ο Καµίνης και οι συν αυτώ θα βρουν στην Αθήνα «συστήµατα» παγιωµένα επί δεκαετίες όπου η σύµπραξη ιδιωτικού και δηµόσιου τοµέα γινόταν στρεβλά – για να το πει κανείς κοµψά. Τα κατεστηµένα του Δήµου προσπάθησαν να δείξουν τη δύναµή τους και στην κρίση των σκουπιδιών του Δεκεµβρίου, µε τις ευλογίες του Νικήτα.
ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ η εκλογική νίκη συνιστά λαµπρό στιγµιότυπο. Η διακυβέρνηση όµως είναι υπόθεση διαρκείας. Καµίνης και Μπουτάρης καλούνται τώρα να δικαιώσουν αυτούς που τους ψήφισαν. Να αποδείξουν δηλαδή ότι η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη µπορούν να διοικηθούν διαφορετικά, αν στα πράγµατα βρίσκονται σοβαροί άνθρωποι. Οτι δηλαδή ήταν στραβό το αρµένισµα και όχι ο γιαλός.Του Δηµήτρη Μητρόπουλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου