Μια πρόσφατη έρευνα έδειξε πως το εισοδηματικό χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, έχει σπάσει κάθε ρεκόρ. Το κορυφαίο 20% των Αμερικανών, που κερδίζει πάνω από $100.000 ετησίως, εισέπραξε το 50% του συνολικού εισοδήματος της χώρας, ενώ το 15% του πληθυσμού που ζει κάτω από το όριο της φτώχειας, κερδίζει συνολικά μόλις το 3.4% του όλου εισοδήματος των ΗΠΑ.
Πρόκειται δηλαδή, όπως είπε και ο γερουσιαστής Bernie Sanders, για «έναν πόλεμο που διεξάγεται εναντίον της εργατικής τάξης της Αμερικής».
Κάθε μέρα βλέπουμε ειδήσεις για κάποια επιχείρηση που σημειώνει κέρδη μαμούθ, και για στελέχη που κερδίζουν τεράστια χρηματικά μπόνους. Την ίδια ώρα, που η μεσαία τάξη αντιμετωπίζει την ανεργία, ενώ πολλοί χάνουν ακόμη και τα σπίτια τους. Γιατί όμως δεν μιλά σχεδόν κανένας για αυτή τη μεγάλη ανισότητα;
Υπάρχουν τρεις εξηγήσεις. Η πρώτη είναι πως δεν αποτελεί πολιτική ορθότητα το να μιλά κανείς για ταξικό πόλεμο στην Αμερική. Οι συντηρητικοί κατάφεραν κα αποδυνάμωσαν την έκφραση ταξικός πόλεμος, με τις αντιδράσεις τους κάθε φορά που υπήρχε το ενδεχόμενο αύξησης της φορολογίας των πλουσίων. Ως αποτέλεσμα, οι Δημοκρατικοί αρνούνται να πιστέψουν ότι η χώρα έχει μετατραπεί σε πλουτοκρατικό καθεστώς, και πως οι πλούσιοι κρατάνε όμηρους όλους τους υπόλοιπους.
Μια άλλη εξήγηση είναι ότι τα συντηρητικά ΜΜΕ έχουν καταστεί τόσο ισχυρά, που τα περισσότερα από αυτά, όπως είναι το CNN και η New York Times, φοβούνται να αναφερθούν στον συστηματικό πόλεμο των ελίτ εναντίον των εργαζομένων. Δεν είναι θέμα που θέλουν να αγγίξουν, και όταν το κάνουν, δέχονται επίθεση πως είναι πολύ… σοσιαλιστές.
Μια τρίτη και πιο ανησυχητική εξήγηση είναι πως οι πολίτες πάσχουν από μια συλλογική ψύχωση. Πολλοί Αμερικανοί θεωρούν ότι η χώρα δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς του πλούσιους, και συνεπώς τους προστατεύουν. Ο διάσημος κωμικός Groucho Marx είχε πει κάποτε ένα σχετικό ανέκδοτο: Πάει κάποιος στον ψυχίατρο και του λέει: «Ο αδελφός μου νομίζει πως είναι κότα». Απαντά ο γιατρός: «Φοβερό. Γιατί δεν του λέτε την αλήθεια;». Και ο άνδρας λέει: «Θα το κάναμε, αλλά χρειαζόμαστε τα αυγά…».
Έτσι κι οι Αμερικάνοι δεν λένε την αλήθεια για τον ταξικό πόλεμο που ζούνε, επειδή πιστεύουν πως «χρειάζονται τα αυγά». Ως έθνος, έχει αναπτυχθεί ένα σύνδρομο της Στοκχόλμης, και όλοι συμπεριφέρονται σαν μαγεμένοι από τους δεσμοφύλακές τους.
Ο υπουργός προπαγάνδας του Χίτλερ, Joseph Goebbels είχε πει: «Αν πεις ένα αρκετά μεγάλο ψέμα, και το επαναλαμβάνεις συνεχώς, στο τέλος ο κόσμος θα το πιστέψει». Αυτό έχει συμβεί και στην Αμερική, όσον αφορά στην οικονομική της πραγματικότητα. Οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν πει (επιτυχώς) ένα μεγάλο ψέμα. Κάθε μέρα έχουν να λένε πως για όλα φταίει το μεγάλο κράτος, και όχι το υπάρχον διαλυμένο οικονομικό σύστημα. Συνεχίζουν να διαδίδουν πως όταν οι πλούσιοι αγοράζουν Φερράρι και διαμάντια, αυτό κάνει καλό στην οικονομία. Αυτό όμως είναι λάθος, και οι απλοί πολίτες δεν το αντιλαμβάνονται. Έχουν πιστέψει κι αυτοί, πως αν οι ζάπλουτοι πληρώσουν μεγαλύτερο φόρο, θα πληγεί η οικονομία. Ως λαός, οι Αμερικάνοι είναι κρατούμενοι, που όμως έχουν ερωτευτεί τους δεσμοφύλακές τους. Την ώρα που η χώρα κυριολεκτικά λεηλατείται, οι περισσότεροι πολίτες αρκούνται να ξαπλώνουν στον καναπέ και να παρακολουθούν εκπομπές όπως το American Idol, που τους έχουν πείσει ότι με λίγη τύχη, ο οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει πλούσιος και διάσημος. Και όχι μόνο δεν θυμώνουν με τους πλούσιους, αλλά θέλουν να τους μιμηθούν!
Τι μπορεί να κάνει κανείς για να αφυπνίσει τους Αμερικάνους και να τους βγάλει από το κώμα στο οποίο βρίσκονται; Αυτό που χρειάζεται είναι ένα συντονισμένο μήνυμα που θα πάει κόντρα στα ψέματα των πλουτοκρατών. Ένα μήνυμα του στυλ: «Ο αδελφός σου δεν είναι κότα. Δεν χρειάζεσαι τα δηλητηριασμένα του αυγά».
Πρέπει να καταστεί σαφές ότι η χώρα χρειάζεται μια δίκαιη οικονομία που να λειτουργεί για όλους, όχι μόνο για τους ισχυρούς. Μια οικονομία στην οποία όλοι εργάζονται και στην οποία η απασχόληση για όλους είναι πιο σημαντική από τα κέρδη κάποιων λίγων. Μια οικονομία που προωθεί τη δημοκρατία και που δεν χρειάζεται ομήρους. Όπως άλλωστε διακήρυξε και ο Thomas Jefferson: «Η φροντίδα για την ανθρώπινη ζωή και την ευτυχία… είναι ο μόνος αντικειμενικός σκοπός της καλής διακυβέρνησης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου