επιτυχίες, εκπλήξεις και ανατροπές συζητούνται εξονυχιστικά από τους πανελίστες, με σοβαρότητα που προκαλεί απορία: Είναι δυνατόν κάτι τόσο αδιάφορο για το κοινό να παρουσιάζεται με τέτοια μεθοδικότητα και επιμονή; Ή δεν του είναι αδιάφορο; Γιατί το κοινό, ως φαίνεται, έχει τσιμπήσει στο παιχνίδι με τα νούμερα που από εσωτερική υπόθεση των καναλιών έγινε τζόγος, ελλείψει άλλων θεμάτων. Ενας τζόγος στον οποίο συμμετέχει άπασα η τηλεκρατούμενη επικράτεια. Ετσι, όχι μόνο στο Star αλλά σε όλα τα κανάλια, στις σελίδες των εφημερίδων αλλά και στα blogs, ο νικητής της ημέρας φιγουράρει σε περίοπτη θέση. Με τους ηττημένους να «διασύρονται» με την κοινοποίηση και τον (σατιρικό συχνά) σχολιασμό των δικών τους επιδόσεων. Εχει γίνει πολύ σκληρό το παιχνίδι. Και πολύ άδικο: η μέτρηση της επιτυχίας αποκλειστικά και μόνο με τους αριθμούς της ΑGΒ, ακόμη και αν δίνει μια ιδέα τού τι αρέσει στις μάζες (αν δεχθούμε ότι οι μετρήσεις σε μερικά νοικοκυριά-«εκπροσώπους» του συνόλου δίνουν τη σωστή εικόνα), δεν μπορεί να είναι το πρωτεύον- για να μην πω: το μοναδικό- κριτήριο για την αξιολόγηση μιας εκπομπής. Ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου συχνά το ποιοτικό τηλεοπτικό προϊόν δεν ευτυχεί στις μετρήσεις, δεν «συγκινεί» ένα κοινό εθισμένο στη σάχλα και στην προχειρότητα.
Η βασική ένστασή μου σχετικά με την καθημερινή δημοσιοποίηση αλλά κυρίως την επίμονη ανάλυση των μετρήσεων θεαματικότητας είναι η εξής: με την πρακτική αυτή αγνοούνται πλήρως ποιοτικά κριτήρια και αποθεώνεται αποκλειστικώς εκείνο που πουλάει, έστω και αν είναι ευτελές. Με αυτόν τον (έμμεσο και ύπουλο) τρόπο συνδιαμορφώνονται τα γούστα και η αισθητική των τηλεθεατών. Ολων ημών που ξαφνικά αναλύουμε στις παρέες μας τη σημασία των «νεανικών κοινών» και προσπαθούμε να καταλάβουμε τι συνέβη στην Ελένη Μενεγάκη και εφέτος είναι τρίτη στην κατάταξη των σαχλοπρωινάδικων. Ή τι έπαθαν οι Καραμεροχαριτάτοι (θα μπορέσουν άραγε στο μέλλον να κάνουν καριέρα καθένας με το επίθετό του ή είναι καταδικασμένοι να υπάρχουν μόνο ως δίδυμο;) και δεν μπορούν να ξεπεράσουν τη Φαίη Σκορδά και τον Γιώργο Λιάγκα. Αυτά που θα έπρεπε να αφορούν τα κανάλια τους, ως επιχειρήσεις, έγιναν ξαφνικά δική μας έγνοια.
Δεν γνωρίζω αν είναι τυχαίο, όμως έχω την αίσθηση ότι την εποχή που δεν πολυασχολούμασταν με τα νούμερα, τα πράγματα ήταν ποιοτικώς καλύτερα. Σήμερα το καζίνο της τηλεθέασης όχι μόνο εθίζει εμάς στον τζόγο, αλλά και καθυποτάσσει τα κανάλια σε μια συλλογιστική που, κι αν σε πρώτη φάση μοιάζει εμπορικά ορθολογική, οδηγεί στον ποιοτικό μαρασμό τους, στην υποβάθμιση του προϊόντος τους και εν τέλει στη συνολική τους απαξίωση. Εκτός αν το μοναδικό ζητούμενο είναι ένα προϊόν που θα πουλάει, όσο ευτελές και αν είναι. Παρεμπιπτόντως, είναι άραγε τυχαίο ότι οι βραβευμένες εκπομπές της ελληνικής τηλεόρασης, όπως ο «Εξάντας», το «Παρασκήνιο» και η «Εμπόλεμη ζώνη», δεν βρέθηκαν ποτέ στην κορυφή των θεαματικοτήτων; Αυτό θα πρέπει να καταγραφεί ως αποτυχία τους; Ή ως αποτυχία των καναλιών να στηρίξουν τις πραγματικά καλές παραγωγές τους και εμάς των τηλεθεατών με το διαστρεβλωμένο κριτήριο που επιλέγουμε άστοχα;
Αλλη μία εξαιρετική ξένη σειρά που ατύχησε στην ελληνική τηλεόραση, μετά τους «Μad men» και τις «Desperate housewives»: το βραβευμένο με Χρυσή Σφαίρα σειράς «Californication» με τον Ντέιβιντ Ντουκόβνι περνάει απαρατήρητο. Η αλήθεια είναι πως έκανε ό,τι μπορούσε γι΄ αυτό και ο Σκάι, προβάλλοντάς το κάθε Κυριακή στις 00.15!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου