Επιχείρησε με αφορισμούς του τύπου «σενάρια επιστημονικής φαντασίας» να προσπεράσει τα όσα βάσιμα λέγονται και γράφονται σε όλον τον Τύπο για τον τρόπο χειρισμού των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Για να συγκαλύψει μάλιστα τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει, έφτασε στο σημείο να κατηγορήσει το ΚΚΕ ότι με όσα λέει και τις ανησυχίες που εκφράζει, ειδικά για το ζήτημα της εγκατάλειψης της υφαλοκρηπίδας - ΑΟΖ του Καστελόριζου, είναι «ο καλύτερος προπαγανδιστής των ακραίων τουρκικών θέσεων»!
Ο πρωθυπουργός, μέσα από τον υβριστικό του λόγο, δεν κατάφερε να κρύψει τα όσα έχουν δρομολογηθεί. Αντίθετα, επιβεβαίωσε τις ανησυχίες και όπως χαρακτηριστικά είπε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «ο τρόπος που απαντήσατε επιβεβαιώνει ότι σας έχουμε πιάσει στα πράσα».
Ειδικά ο τρόπος με τον οποίο επιχείρησε να ενσπείρει σύγχυση σχετικά με έννοιες όπως η υφαλοκρηπίδα και η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη δείχνει ότι θέλει να κρύψει αυτό για το οποίο τα γεγονότα βοούν. Ο Γ. Παπανδρέου επέμεινε να μιλάει για υφαλοκρηπίδα, ενώ στην ΑΟΖ αναφέρθηκε μόνο αόριστα και αυτό για να την υποβαθμίσει, όταν είναι γνωστό ότι σύμφωνα με τους ισχύοντες κανόνες του Διεθνούς Δικαίου και ειδικά τη Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, ο σύγχρονος ορισμός των κυριαρχικών δικαιωμάτων ενός παράκτιου κράτους στο θαλάσσιο χώρο που το περιβάλλει, πέρα από τα εθνικά - χωρικά ύδατα, είναι αυτό της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ) και όχι της υφαλοκρηπίδας.
Εφαρμόζοντας την κυβερνητική τακτική της συγκάλυψης, έκανε λόγο για «βαθιά τεχνικά και νομικά ζητήματα» και προχώρησε σε αβάσιμους ισχυρισμούς, ότι τάχα «το δικαίωμα εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των πόρων της υφαλοκρηπίδας δεν εξαρτάται ή επηρεάζεται από την κήρυξη ή μη της ΑΟΖ».
Σκόπιμη καλλιέργεια σύγχυσης
Προφανώς, ο Γ. Παπανδρέου αναφέρεται στην υφαλοκρηπίδα των εθνικών - χωρικών υδάτων, όπου και αυτά μένουν στα 6 ναυτικά μίλια, παρά τη δυνατότητα που παρέχει το Δίκαιο της Θάλασσας για επέκταση στα 12 ναυτικά μίλια, λόγω τουρκικής απειλής περί «κάζους μπέλι» (αιτία πολέμου).Από κει και πέρα, στα διεθνή ύδατα, τα οποία αφορά το δικαίωμα Αποκλειστικής Οικονομικής Εκμετάλλευσης (για τα εθνικά δεν τίθεται λόγος), δεν μπορεί να υπάρξει οικονομική δραστηριότητα, ούτε καν εγκατάσταση ανεμογεννητριών ή παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας από τα κύματα, εάν δεν ανακηρυχθούν οι οικονομικές ζώνες από την ενδιαφερόμενη χώρα.
Αν δεν υπήρχε αυτή η προϋπόθεση, τότε οποιαδήποτε χώρα θα μπορούσε να αναπτύσσει δραστηριότητες αξιοποίησης των φυσικών πόρων στα διεθνή ύδατα. Να σημειωθεί πως ακόμα και ο Βόρειος Παγωμένος Ωκεανός (Βόρειος Πόλος) είναι αντικείμενο διαμάχης και διανομής μεταξύ των χωρών που έχουν παράλια σε αυτόν, πολύ περισσότερο η Μεσόγειος και το Αιγαίο όπου με βάση τους ισχύοντες κανόνες δεν υπάρχουν «αδέσποτα» ύδατα.
Ομως το ζητούμενο είναι η έκταση, το πλάτος, η απόσταση από τις ακτές της υφαλοκρηπίδας - ΑΟΖ, όπως αυτή κατοχυρώνεται από τη Συνθήκη του ΟΗΕ του 1982, η οποία προβλέπει ζώνη μέχρι 200 ναυτικά μίλια ή σε περίπτωση αποστάσεων κάτω των 400 ναυτικών μιλίων ορίζει το όρια της μέσης απόστασης των απέναντι ακτών, καθώς και πλήρη δικαιώματα σε όλα τα κατοικημένα νησιά.
Θυμίζουμε ότι ο παλιός ορισμός της υφαλοκρηπίδας, η προηγούμενη σύμβαση αυτή του 1958, έθετε ως όριο τα 200 μέτρα βάθος βυθού, όριο που έμπαινε από τις δυνατότητες εκμετάλλευσης του βυθού που παρείχε τότε η τεχνολογία. Ο σύγχρονος ορισμός είναι αυτός της ΑΟΖ έως τα 200 ναυτικά μίλια και αφορά όχι μόνο την εκμετάλλευση του βυθού και του υπεδάφους του, αλλά και του συνόλου των πόρων των υπερκείμενων υδάτων.
Το παράδειγμα Λιβύης - Μάλτας
Μάλιστα, ο Γ. Παπανδρέου για να δικαιολογήσει την κυβερνητική τακτική αποσιώπησης, στην ουσία εγκατάλειψης της ελληνικής ΑΟΖ, επικαλέστηκε την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης του 1985 για την υπόθεση της υφαλοκρηπίδας Λιβύης - Μάλτας. Η απόφαση αυτή εκδόθηκε μια περίοδο που ακόμα δεν είχε τεθεί σε πλήρη εφαρμογή από τα κράτη η νέα, για τότε, Συνθήκη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982, που καθιερώνει την ΑΟΖ και τη μέση γραμμή ως απόλυτο όριο.Οπως υποστήριξε ο ίδιος ο πρωθυπουργός, στην απόφαση αυτή επισημαίνεται πως «αν και είναι δυνατό να υπάρχει υφαλοκρηπίδα, όπου δεν υπάρχει ΑΟΖ, δεν είναι δυνατό να υπάρχει ΑΟΖ χωρίς αντίστοιχη υφαλοκρηπίδα». Ουσιαστικά, ο Γ. Παπανδρέου επιχειρεί με δικολαβίστικα σοφίσματα να δημιουργήσει σύγχυση μεταξύ γεωλογικού και νομικού ορισμού της υφαλοκρηπίδας - ΑΟΖ.
Είναι κοινώς παραδεκτό πως η ΑΟΖ αφορά το βυθό (ο γεωλογικός ορισμός της υφαλοκρηπίδας) και το σύνολο των υπερκείμενων υδάτων, άρα προφανώς και δεν μπορεί να υπάρχει ΑΟΖ «χωρίς αντίστοιχη υφαλοκρηπίδα». Για να συμπεράνει ο ίδιος το αυτονόητο. Οτι, δηλαδή, «αυτό σημαίνει ότι το μέγιστο της έκτασης της ΑΟΖ είναι το όριο της υφαλοκρηπίδας» και πως «αυτό δε σημαίνει ότι η Ελλάδα αποκλείει τη θέσπιση της ΑΟΖ. Το ζήτημα της κήρυξης ΑΟΖ από την Ελλάδα δεν εξετάζεται μεμονωμένα, αλλά στο ευρύτερο πλαίσιο της θέσπισης θαλασσίων ζωνών και εφαρμογής της σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας του 1982».
Στην ουσία, ο Γ. Παπανδρέου δε λέει τίποτα για την κατοχύρωση της ΑΟΖ και σκόπιμα περιπλέκει τα πράγματα για να συγκαλύψει τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει για διμερή διαπραγμάτευση με την Τουρκία επί των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, έξω από το πλαίσιο που ορίζει η Συνθήκη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, με τελικό ζητούμενο τη συνεκμετάλλευση της ελληνικής ΑΟΖ και τη συνακόλουθη συνδιαχείριση μέσα στα πλαίσια που έχουν τεθεί από το νέο δόγμα του ΝΑΤΟ και έχουν γίνει αποδεκτά από την κυβέρνηση.
Τι θα γράφει το συνυποσχετικό;
Ο πρωθυπουργός επικαλέστηκε την προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης και ισχυρίστηκε ότι αυτή η προσφυγή δεν «αποτελεί παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων από μόνη της». Η προσφυγή αυτή είπε «για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας σε όλη τη θαλάσσια περιοχή από τον Εβρο ως το Καστελόριζο» θα γίνει όταν θα υπάρξει αδιέξοδο, προφανώς στις διμερείς διαπραγματεύσεις που διεξάγονται, γιατί «δεν πρέπει να διαιωνιστεί η εκκρεμότητα». Οπως συμπλήρωσε, η προσφυγή θα γίνει από κοινού με την Τουρκία.Ομως εδώ ακριβώς μπαίνουν σοβαρά ζητήματα. Προϋπόθεση της προσφυγής στη Χάγη είναι η υπογραφή συνυποσχετικού, δηλαδή αποδοχή της δικαιοδοσίας του Δικαστηρίου, αλλά και δέσμευση για αποδοχή της απόφασής του. Ωστόσο, η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας - ΑΟΖ προϋποθέτει τον ορισμό, δηλαδή τη βάση εκκίνησής της, δηλαδή από πού ξεκινάει, από τα 6 ή τα 12 μίλια χωρικών υδάτων ή ακόμα και από τις ευθείες γραμμές βάσης με τις οποίες μπορεί να κλείσουν οι κόλποι.
Επίσης πρέπει να λήξουν οι τουρκικές αμφισβητήσεις για την κυριότητα πολλών ελληνικών νησιών (σύμφωνα με μια εκδοχή 21 ελληνικά νησιά) - είναι η θεωρία περί «γκρίζων ζωνών». Πρέπει ακόμα να λήξει το θέμα του Καστελόριζου, που αποτελεί κλειδί για την Ανατολική Μεσόγειο, για το οποίο η Τουρκία δε δέχεται ότι έχει υφαλοκρηπίδα και δικαιώματα ΑΟΖ.
Αυτόματα λοιπόν δημιουργούνται νέες ανησυχίες για το ενδεχόμενο παραπομπής όλων αυτών των ζητημάτων στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, δηλαδή αποδοχή αρμοδιότητάς του για επαναχάραξη συνόρων στη βάση πάντα της εκχώρησης ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων κατοχυρωμένων όχι μόνο από το Δίκαιο της Θάλασσας, αλλά και από συνθήκες όπως αυτή της Λοζάνης του 1923 που όρισε το σημερινό στάτους στην περιοχή. Μετά από αυτά η επίκληση από τον πρωθυπουργό του Διεθνούς Δικαίου της Θάλασσας ως «εχέγγυου» και ως «βάσης για οριστική διευθέτηση της διαφοράς» δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.
Η πρεμούρα τούς εκθέτει
Συνεπώς, η αναφορά από τον πρωθυπουργό υποκρύπτει τελείως ασύμφορη για την Ελλάδα διαπραγμάτευση με την Τουρκία, έξω από τους κανόνες της ισχύουσας Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, στη βάση των «ζωτικών συμφερόντων» της γειτονικής χώρας, όπως αυτά αναφέρονται στη Συμφωνία της Μαδρίτης του 1997.Δηλαδή, εγκατάλειψη και εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, που θα σηματοδοτήσει αλλαγή του σημερινού συνοριακού «στάτους» στο Αιγαίο με δραματικές επιπτώσεις στην ίδια την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.
Η κυβέρνηση θέτει υπεράνω κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας τα ταμεία των πολυεθνικών και η πρεμούρα τους για εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων της θαλάσσιας περιοχής του Αιγαίου και της Αν. Μεσογείου φανερώνει τη δίψα της πλουτοκρατίας και από τις δύο πλευρές του Αιγαίου για παραγωγή και συσσώρευση νέου πλούτου.
Αυτό είναι το πνεύμα και των όσων συζήτησαν και συμφώνησαν κατά τη συνάντησή τους στο Ερζερούμ οι πρωθυπουργοί Ελλάδας και Τουρκίας. Μπορεί ο πρωθυπουργός να θολώνει τα νερά, αλλά αποκαλύπτεται και μέσα από το άγχος του να συκοφαντήσει το ΚΚΕ.
Κυριάκος ΖΗΛΑΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου